Της Άννας Σκούμπα , φιλολόγου
Ήταν ένας αυγουστιάτικος
απογευματινός περίπατος. Το μέρος γνωστό και προσφιλές. Η παιδική χαρά και το
δημοτικό σχολείο. Το τοπίο όμως εξάπαντος ήταν αλλαγμένο. Διαβάζω την επιγραφή
κάτω από το κιόσκι : << Το έργο της παιδικής χαράς Βελβεντού έγινε με
δωρεά Βασιλικής Αντωνιάδη σε μνήμη του συζύγου της Φιλώτα Αντωνιάδη FIL ANDY >> και προσπαθώ
να εισδύσω σε καιρούς αλλοτινούς , ν’ αφουγκραστώ τα γέλια των παιδιών σε κάθε
εποχή , σε όλες τις γενιές που πέρασαν από τότε . Ανοίγω τα μάτια: απορρίμματα,
ερημιά, εγκατάλειψη. Ένας χώρος που έσφυζε κάποτε από ζωή έχει τώρα
εγκαταλειφθεί στην τύχη του. Και το φτωχό μαγαζάκι σε μια γωνιά , κλειστό για
χρόνια , μάταια περιμένει κάποιο παιδάκι να σβήσει τη λαχτάρα του για ένα
παγωτό . Και οι φωτογραφίες των δωρητών , θαρρείς ακόμα κρεμασμένες στον
απέναντι τοίχο του μαγαζιού , μάρτυρες μιας μακρινής εποχής , ακόμα εκεί ,
σοβαρές στέκουν και κοιτούν, μαζί με τη δωρεά ονείρων τους για το γέλιο των
παιδιών, για την αύξηση της << παιδικής χαράς >>.
Δυστυχώς,
λίγο παραπάνω, το τοπίο περίπου ίδιο μετατρέπει την αυγουστιάτικη απογευματινή
ρέμβη σε οργή και αγανάκτηση. Το αγαπημένο μας σχολειό, εδώ που περάσαμε τα πιο
καλά μας χρόνια , έπεσε κι αυτό θύμα βανδαλισμού. Άσεμνα συνθήματα κοσμούν τώρα
τους τοίχους του. Τελειώνω τον περίπατο εκφράζοντας μια ευχή, να μη γίνουμε
εμείς το σιδηρούν γένος του Ησιόδου, να μην είναι η πορεία μας πτωτική και τα
παιδιά και όλοι να καταλάβουμε πόσο πολύτιμο είναι το σχολείο μας, αυτό το
στολίδι του χωριού μας, να βγούμε ζωντανοί από τη νύχτα του αιώνα έχοντας στο νου μας το ποίημα του Κωστή
Παλαμά:
Τα σκολειά χτίστε
… Λιτά χτίστε τα ,
απλόχωρα,
μεγάλα, γερά
θεμελιωμένα,
απ’ της χώρας,
ακάθαρτης,
πολύβουης,
αρρωστιάρας, μακριά.
Μακριά τ’ ανήλιαγα
σοκάκια,
τα σκολειά χτίστε.
Και τα πορτοπαράθυρα
των τοίχων
περίσσια ανοίχτε, να
έρχεται ο κυρ Ήλιος,
διαφεντευτής, να
χύνεται,
να φεύγει, ονειρεμένο
πίσω του
αργοσέρνοντας το
φεγγάρι.
Γιομίζοντάς τα να τα
ζωντανεύουν
μαϊστράλια και
βοριάδες και μελτέμια
με τους κελαηδισμούς
και με τους μόσκους,
κι ο δάσκαλος,
ποιητής
και τα βιβλία να
είναι σαν τα κρίνα …
