Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Απόλυτα επιτυχημένο το 10ο Συμπόσιο Οίνου «Βελβεντό το οινοφόρο»






Μεγάλη μέρα για το Βελβεντό το Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013, όπου διοργανώθηκε με απόλυτη επιτυχία στο Πνευματικό Κέντρο το 10ο Συμπόσιο Οίνου με τον επιμέρους τίτλο «Βελβεντό το οινοφόρο», σε συνέχεια ανάλογων συνεδρίων που πραγματοποιήθηκαν σε διάφορα μέρη της Ελλάδος από το 2000.

Σ’ αυτό συμμετείχαν καταξιωμένοι ερευνητές, αρχαιολόγοι, πανεπιστημιακοί, οινολόγοι και οινοποιοί. Οι «ανακοινώσεις» δε που παρουσιάστηκαν, κάλυψαν διαχρονικά (αρχαιότητα – παρόν) και διεπιστημονικά (ιστορικοί, αρχαιολόγοι, γεωπόνοι, οινολόγοι, οινοποιοί) θέματα της Δυτικής Μακεδονίας, με επίκεντρο βέβαια το «Βελβεντό το οινοφόρο».
Οι εισηγητές και τα θέματα που παρουσίασαν έχουν ως εξής:
- Χριστίνα Ζιώτα, προϊσταμένη της Λ΄ ΕΠΚΑ: «Οίνος για ζώντες και νεκρούς; Αγγεία πότου σε νεκροταφεία της εποχής του Χαλκού».
- Γεωργία Καραμήτρου-Μεντεσίδη, αρχαιολόγος: «Μαρτυρίες αμπελουργίας, οινοποιίας και οινοποσίας στους Νομούς Κοζάνης και Γρεβενών».
- Γιάννης Ζ. Τζιφόπουλος, καθηγητής κλασικών Σπουδών ΑΠΘ: «Ενεπίγραφα αγγεία από τη Μεθώνη Πιερίας».
- Γιάννης Πίκουλας, καθηγητής πανεπιστημίου Θεσσαλίας: «Για τα Σέρβια και το Βελβεντό: ανιχνεύοντας δρόμους και (οιν)εμπόριο».
- Σταυρούλα Κουράκου-Δραγώνα, (85ετής!) δρ χημικός-οινολόγος: «Μηλογαλακτική ζύμωση λάβαινε χώρα στους οίνους της αρχαιότητας;».
- Αγαθονίκη Τσιλιπάκου, αρχαιολόγος 11ης ΕΒΑ: «Αμπελοοινικά Δυτικής Μακεδονίας μέσα από τα μνημεία της κατά τη μεταβυζαντινή περίοδο».
- Μαρίζα Τσιάπαλη, προϊσταμένη 17ης ΕΒΑ: «Πρωτοβυζαντινή έπαυλη με ληνό στο Βελβεντό».
- Κώστας Καμπουρίδης, δρ Ιστορίας ΑΠΘ: «Η αμπελοκαλλιέργεια στις επαρχίες Σερβίων και Γρεβενών».
- Παναγιώτης Καμηλάκης και Ευάγγελος Καραμανές, Φιλόλογοι-λαογράφοι: «Λαογραφικά της αμπελουργίας και της οινοποιίας στην περιοχή Κοζάνης – Γρεβενών».
- Χαρούλα Σπινθηροπούλου, Οινολόγος – δρ Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθήνας: «Κλωνική επιλογή του ξινόμαυρου, μελέτη – αξιολόγηση κλώνων».
- Δημήτρης Tάσκος, Γεωπόνος – οινολόγος MSc: «Επίδραση του υποκειμένου και της πυκνότητας φύτευσης στα χαρακτηριστικά της ποικιλίας Ξινόμαυρο».
- και τέλος τον κύκλο των εισηγήσεων έκλεισε ο καταξιωμένος Βελβεντινός οινολόγος – οινοποιός  -και η «ψυχή» του συνεδρίου- Γιάννης Βογιατζής με θέμα: «Βελβεντό το οινοφόρο, από την παραδοσιακή αμπελουργία στην εφαρμογή των τεχνικών Γεωργίας Ακριβείας στους σύγχρονους αμπελώνες». Όπως τόνισε «το ηπειρωτικό κλίμα σε συνδυασμό με τη λιμναία αύρα -τα αμπέλια βρίσκονται μόλις σαράντα (40) από τη λίμνη- που διατηρεί τη σχετική υγρασία στα φυτά καθώς και ο προσανατολισμός, δημιουργούν τις ιδανικές συνθήκες μικροκλίματος και μεσοκλίματος για την καλλιέργεια της αμπέλου»…
Ακολούθησαν ερωτήσεις στους εισηγητές των «ανακοινώσεων» και το συμπόσιο έκλεισε με ένα σύντομο απολογισμό από τον –εισηγητή και από τους βασικούς συντελεστές της διοργάνωσης- Γιάννη Πίκουλα.
Το 10o Συμπόσιο Οίνου υποστηρίχτηκε από τον Μορφωτικό Όμιλο Βελβεντού, το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Βελβεντού – Σιάτιστας και την Οινοποιία Βογιατζή, με τη συμβολή της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας.

Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΠΟΥ ΛΑΒΑΜΕ




Παρακαλώ δημοσιεύσετε εις την έγκριτον εφημερίδα «Το Βελβεντό» μία παλαιά αναμνηστική οικογενειακή φωτογραφία του μακαριστού Ιερέως Παπα-Γεωργίου Χατζηχαρίση με ημερομηνίαν 27ην Μαΐου 1902.

            Διακρίνονται: α΄ σειρά: ο λόγιος διδάσκαλος Αντώνιος Παπαγεωργίου∙ η Ελένη Αναστασίου Γ. Παπαγεωργίου, ανεψιά του Αντωνίου και Θωμά Παπαγεωργίου∙  συζύγου του Τηλεμάχου Δελβίζη, μητέρα του Αρχιμανδρίτου Ν. Δελβίζη, δωρητού εις τον Δήμον Βελβενδού ικανού χρηματικού ποσού διά κοινωφελείς σκοπούς∙ υπάρχει δε και οδός προς τιμήν του. Έπεται ο Θωμάς Γ. Παπαγεωργίου, διδάσκαλος κατ’ αρχήν και έπειτα φοιτητής της Ιατρικής.
β΄ σειρά: καθιστή η σύζυγος του Αλ. Γ. Παπαγεωργίου η Ελένη Παπαγεωργίου το γένος Ν. Σακελλάρη∙  έπειτα η παπαδιά Ελένη Παπαγεωργίου το γένος Σταμάτη. Η εγγονή Αθηνά Αλ. Παπαγεωργίου, σύζυγος του αειμνήστου διδασκάλου Ιωάννου Θαβώρη, ο οποίος υπήρξε θύμα του εμφυλίου σπαραγμού (εις Παληάλωνα Χασίων αρχάς Απριλίου του 1944). Η Αθηνά Ι. Θαβώρη υπήρξε η μητέρα του Αντωνίου Θαβώρη, καθηγητού της γλωσσολογίας του Α.Π.Θ. και του Γεωργίου Θαβώρη, δικηγόρου υπαλλήλου ΙΚΑ, καθώς και του Κίμωνος Θαβώρη, κτηματίου (Αγρότου).
            Έπεται ο μακαριστός Ιερεύς Γεώργιος Παπαγεωργίου Χατζηχαρίσης. Υπήρξε ενάρετος Ιερεύς∙ εδώρησε δε μέρος του οικοπέδου του ως φαίνεται και από επιστολήν προς τον υιόν του Θωμάν στο Β΄ Δημοτικό Σχολείον δια κατασκευήν αποχωρητηρίων. Ησχολείτο δε και με τη Γεωργία και βαφικήν.
                                                Εν Βελβενδώ τη 15η Αυγούστου 2013

Ιπποκράτης Θ. Παπαγεωργίου
ΙΑΤΡΟΣ

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

Βαρδούσια 7-10 Αυγούστου 2013


 
Το Σάββατο 17 Αυγούστου, τρία μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Βελβεντού ξεκινήσαμε για την οροσειρά της νότιας Πίνδου, τα Βαρδούσια, στη Στερεά Ελλάδα. Τα Βαρδούσια με οχτώ κορυφές με πάνω από 2400 μ. είναι η 6η  ψηλότερη οροσειρά της Ελλάδας με ψηλότερη κορυφή τον Κόρακα 2497 μ. υψόμετρο.

Μετά από πέντε ώρες ανάβαση φτάσαμε στο χωριό Αθανάσιος Διάκος, γενέτειρα του ήρωα του 1821 Αθανασίου Διάκου (Μασαβέτας).
Μετά από ολιγόωρη ξεκούραση ανηφορήσαμε για το καταφύγιο του Ορειβατικού Συλλόγου Άμφισσας στα 1950 μ. υψόμετρο.
Στο καταφύγιο μας υποδέχθηκαν τα μέλη του συλλόγου Άμφισσας, ένα τσάι και λίγη ξεκούραση ήταν αρκετά.
Μπροστά μας υψωνόταν ο βραχώδης όγκος των Βαρδουσίων και ήταν μεγάλη η πρόκληση. Κατά τη μία και μισή το μεσημέρι ξεκινήσαμε την κοπιαστική ανάβαση.
Μετά από μιάμιση ώρα σκαρφάλωμα στο βραχώδες μονοπάτι φθάσαμε στη θέση πόρτες 2200μ. υψόμετρο.
Μπροστά μας απλωνόταν ένα οροπέδιο και ακριβώς απέναντι μέσα από τα σύννεφα ξεπρόβαλε η κορυφή Κόρακας 2497μ. υψόμετρο. Μερικές ανάσες ήταν αρκετές και ξεκινήσαμε.
Σε μισή ώρα και μετά από μια σύντομη ανάβαση φτάσαμε στην κορυφή. Φυσούσε τόσο δυνατά που ήταν αδύνατο να κρατηθείς σε όρθια στάση χωρίς να στηρίζεσαι από κάπου.
Βγάλαμε τις αναμνηστικές φωτογραφίες και πήραμε το δρόμο του γυρισμού, που ήταν πιο δύσκολος και περίπου σε μιάμιση ώρα ήμασταν ξανά στο καταφύγιο.
Την άλλη μέρα το πρωί πήραμε το δρόμο της επιστροφής, αφού επισκεφτήκαμε μερικά από τα αξιοθέατα της περιοχής (Μονή Δαμάστας – Θερμοπύλες – γέφυρα Γοργοποτάμου). Με τον τρόπο αυτό και την ορειβατική μας εξόρμηση περάσαμε ευχάριστα ένα Σαββατοκύριακο του Αυγούστου.
                                                                                Νίκος Ταΐρης

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ




                                                                                    Της Άννας Σκούμπα , φιλολόγου

Ήταν ένας αυγουστιάτικος απογευματινός περίπατος. Το μέρος γνωστό και προσφιλές. Η παιδική χαρά και το δημοτικό σχολείο. Το τοπίο όμως εξάπαντος ήταν αλλαγμένο. Διαβάζω την επιγραφή κάτω από το κιόσκι : << Το έργο της παιδικής χαράς Βελβεντού έγινε με δωρεά Βασιλικής Αντωνιάδη σε μνήμη του συζύγου της Φιλώτα Αντωνιάδη  FIL ANDY >>  και προσπαθώ να εισδύσω σε καιρούς αλλοτινούς , ν’ αφουγκραστώ τα γέλια των παιδιών σε κάθε εποχή , σε όλες τις γενιές που πέρασαν από τότε . Ανοίγω τα μάτια: απορρίμματα, ερημιά, εγκατάλειψη. Ένας χώρος που έσφυζε κάποτε από ζωή έχει τώρα εγκαταλειφθεί στην τύχη του. Και το φτωχό μαγαζάκι σε μια γωνιά , κλειστό για χρόνια , μάταια περιμένει κάποιο παιδάκι να σβήσει τη λαχτάρα του για ένα παγωτό . Και οι φωτογραφίες των δωρητών , θαρρείς ακόμα κρεμασμένες στον απέναντι τοίχο του μαγαζιού , μάρτυρες μιας μακρινής εποχής , ακόμα εκεί , σοβαρές στέκουν και κοιτούν, μαζί με τη δωρεά ονείρων τους για το γέλιο των παιδιών, για την αύξηση της << παιδικής χαράς >>.
            Δυστυχώς, λίγο παραπάνω, το τοπίο περίπου ίδιο μετατρέπει την αυγουστιάτικη απογευματινή ρέμβη σε οργή και αγανάκτηση. Το αγαπημένο μας σχολειό, εδώ που περάσαμε τα πιο καλά μας χρόνια , έπεσε κι αυτό θύμα βανδαλισμού. Άσεμνα συνθήματα κοσμούν τώρα τους τοίχους του. Τελειώνω τον περίπατο εκφράζοντας μια ευχή, να μη γίνουμε εμείς το σιδηρούν γένος του Ησιόδου, να μην είναι η πορεία μας πτωτική και τα παιδιά και όλοι να καταλάβουμε πόσο πολύτιμο είναι το σχολείο μας, αυτό το στολίδι του χωριού μας, να βγούμε ζωντανοί από τη νύχτα του αιώνα  έχοντας στο νου μας το ποίημα του Κωστή Παλαμά:

Τα σκολειά χτίστε

… Λιτά χτίστε τα , απλόχωρα,
μεγάλα, γερά θεμελιωμένα,
απ’ της χώρας, ακάθαρτης,
πολύβουης, αρρωστιάρας, μακριά.
Μακριά τ’ ανήλιαγα σοκάκια,
τα σκολειά χτίστε.
Και τα πορτοπαράθυρα των τοίχων
περίσσια ανοίχτε, να έρχεται ο κυρ Ήλιος,
διαφεντευτής, να χύνεται,
να φεύγει, ονειρεμένο πίσω του
αργοσέρνοντας το φεγγάρι.
Γιομίζοντάς τα να τα ζωντανεύουν
μαϊστράλια και βοριάδες και μελτέμια
με τους κελαηδισμούς και με τους μόσκους,
κι ο δάσκαλος, ποιητής
και τα βιβλία να είναι σαν τα κρίνα …